Usaha mencari jawapan kepada soalan
ini merupakan tanggungjawab mustahak bagi setiap guru matematik. Untuk
menjadi guru yang baik, kita mesti mengetahui dan memahami proses-proses
mental yang digunakan oleh kanak-kanak dalam mempelajari mata pelajaran
yang kita ajarkan itu. Dengan pengetahuan dan pengalaman itu, kita akan
dapat menyesesuaikan strategi dan teknik pengajaran supaya selaras
dengan proses itu. Pada masa dahulu, kebanyakkan orang menganggap
kanak-kanak belajar seperti orang dewasa (walaupun tidak ada seorang pun
pasti bagaimana orang dewasa belajar).
Kanak-kanak
dianggap sebagai tempayan atau bekas kosong yang perlu diisi dengan
pengetahuan. Pengasakan otak mudah dicapai. Cara ini menggalakkan mereka
belajar matematik secara hafalan tanpa memahami maknanya. Ugutan dan
denda sering digunakan oleh guru untuk mempercepatkan dan meneguhkan
proses pengasakan otak. Akibat daripada amalan-amalan ini, suasana
bimbang wujud di dalam bilik darjah dan kanak-kanak bersikap negatif
terhadap matematik khasnya dan sekolah amnya.
Pada tahun 1930-an, William Brownell mengemukakan 'teori makna'. Teori
ini menegaskan bahawa kanak-kanak mesti memahami apa yang dipelajari
itu jika hasil pembelajaran itu hendak dikekalkan. Dalam eksperimen
permulaannya, Brownell mendapati bahawa dengan menggunakan proses
'pengumpulan semula' dalam soalan penolakkan yang melibatkan dua nombor
dua-digit, jika kanak-kanak diajar supaya memahami maknanya dari segi
matematik, maka mereka dapat melakukan operasi tolak dengan lebih cekap
daripada kanak-kanak yang cuma menghafal peraturan sahaja.
Jean Piaget merupakan pelopor penyelidik mengenai asal usul dan
perkembangan kebolehan kognitif dan beliau dianggap sebagai ahli
psikologi yang terkemuka dalam abad ini. Teori-teori Piaget sangat
releven dengan pengajaran di sekolah rendah. Kebanyakkan penyelidikan
Piaget menitikberatkan pembelajaran konsep dari matematik dan sains
kerana beliau berpendapat bahawa pembelajaran matematik dan sains
merupakan contoh yang paling baik bagi aktiviti pemikiran. Beliau
berpendapat bahawa seorang kanak-kanak yang berumur enam tahun tidak
belajar dengan cara yang sama seperti seorang kanak-kanak yang berumur
12 tahun, apatah lagi orang dewasa.
